W poszukiwaniu inspiracji i wolności
Paul Gauguin urodził się w 1848 roku, w okresie, kiedy rozwój techniki i kult nauki wpływają na sposób myślenia ogółu, nadając dobrom materialnym ogromną wartość. Był to okres podziału klas społecznych, gromadzenia bogactw, które nadawały stabilizację i spokój.
W tym czasie w sztuce panował głównie akademizm, nawiązujący do twórczości antycznej i renesansowej. Prowadził do stworzenia dzieła doskonałego, perfekcyjnego i dokładnego opartego o schematy, ale charakteryzującego się brakiem ekspresji. Tworzenie sztuki pod dyktando konserwatywnego grona nauczycieli akademickich skutecznie tłumiło przejawy wolności i indywidualizm jednostki.
A przecież człowiek jako istota kreatywna w swojej naturze, od zawsze prowadzony przez wyobraźnię, która otwiera drzwi do tworzenia kreacji wynikających z odczuwanych wewnątrz emocji, szuka sposobu na ich wyrażenie. Z potrzeby ludzkiej natury, powstało wiele odłamów sztuki dążących do ukazania ulotności i piękna chwili, zachodzących w przyrodzie zjawisk i współdziałania człowieka z przyrodą. Ukazania otaczającego świata poprzez zmysły i odczucia, oczami, jaki widzi go malarz.
Paul Gauguin był człowiekiem wyłamującym się z ram obowiązujących wtedy zasad i trendów epoki. Przeciwstawia się on sztuce akademizmu, jak i twardym zasadom pozytywistycznym. Mimo tego, że był zamożnym pracownikiem giełdowym, w 1882 roku Paul Gauguin porzucił swój zawód i oddał się swojemu ukrywanemu hobby, malarstwu, pogrążając swoją rodzinę w biedzie. W 1886 wyjechał do Pont-Avent, gdzie przebywało wielu malarzy szukających inspiracji w naturze. Powstaje tam jego dzieło „Żółty Chrystus”, a sam malarz staje się prekursorem nowych nurtów, fowizmu i nabizmu. Były urzędnik giełdowy, żonaty, mający pięcioro dzieci w 1891 roku planuje wyjazd do Polinezji. Porzuca swoje dotychczasowe życie i w rezultacie osiada na Tahiti. Wyjazd na Tahiti w poszukiwaniu inspiracji i wolności zaowocował symbolicznymi obrazami, które nie miały swojego odbicia w rzeczywistości a we wnętrzu samego autora, i jego osobistych odczuciach. „Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy?”, to obraz, który jest odpowiedzią na nurtujące malarza pytania dotyczące sensu życia. Tworzy także takie dzieła jak: „Autoportret z żółtym Chrystusem” i „Nave nave moe”.
Historia Paula Gauguin umocowana w twardych realiach pozytywistycznego życia ukazuje potrzebę człowieka do poszukiwań świata mistycznego, którego nie można zinterpretować tylko rozumem, jest to także poszukiwanie wewnętrznego świata artysty, który może on wyrazić tylko w postaci symbolicznej. Czy wyjazd Paula Gauguin był tylko ucieczką przed cywilizacją? Czy może był ucieczką od skomplikowanego świata w poszukiwaniu prostoty, odwiecznego związku z naturą i mistycyzmu?
Paul Gauguin „Skąd przyszliśmy? Kim jesteśmy? Dokąd idziemy?”
1897-1898 olej na płótnie